صَفَاقَةٌ - [ص ف ق]. (مص. صَفُقَ). "صَفَاقَةُ وَجْهٍ" : وَقَاحَتُهُ. "ضَجِرْتُ مِنْ إِلْحَاحِهِ وَصَفَاقَةِ وَجْهِهِ".